Swój mistrzowski warsztat doskonalił w Académie Julian w Paryżu

Kazimierz Stabrowski – polski malarz, w latach 1904–1909 dyrektor Szkoły Sztuk Pięknych w Warszawie.

Z życiorysu

Urodził się w rodzinie ziemiańskiej i w latach 1880–1887 uczył się w Szkole Realnej w Białymstoku. Następnie w latach 1887–1897 studiował na Cesarskiej Akademii Sztuk Pięknych w Petersburgu pod kierunkiem Pawła Czistiakowa, a od 1895 r. – w pracowni Ilji Riepina. W trakcie studiów utrzymywał kontakty z innymi polskimi studentami i członkami Towarzystwa im. A. Kuindżiego.

W 1893 r. odbył podróż studyjną na Wschód, gromadząc materiał, który później wykorzystał w swoim obrazie dyplomowym Mahomet na pustyni (Ucieczka z Mekki). Po powrocie do Petersburga brał udział w życiu artystycznym, wystawiając prace m.in. w Paryżu, Monachium i Wenecji.

W 1902 r. poślubił Julię Janiszewską, rzeźbiarkę, i został członkiem Towarzystwa Artystów Polskich "„Sztuka”. W 1903 osiedlił się w Warszawie, angażując się w działalność organizacyjną i pedagogiczną. Wspólnie z Konradem Krzyżanowskim reaktywowali warszawską Szkołę Sztuk Pięknych.

W latach 1909–1913 Stabrowski podróżował do różnych krajów, a po I wojnie światowej, powrócił do Warszawy w 1918 r. W latach 20. kontynuował podróże, poszukując inspiracji malarskich w różnych miejscach.

Zmarł w 1929 r. , a jego twórczość spotkała się z różnymi ocenami w Rosji i Polsce. W 1922 współtworzył ugrupowanie artystyczne Sursum Corda. W 1927 roku zorganizowano wystawę z okazji 40-lecia jego działalności artystycznej w Miejskiej Galerii Sztuki w Łodzi. Stabrowski został pochowany na cmentarzu Powązkowskim.\

Twórczość

Tworzył obrazy z motywami baśniowymi, legendarnymi i historycznymi, przedstawiając figuralne kompozycje. Jego prace charakteryzowały się dekoracyjnością i secesyjną stylizacją, często miały także elementy symboliczne, fantastyczne, a nawet mistyczne, zainspirowane zainteresowaniem teozofią. Oprócz tego malował pejzaże z podróży, portrety i angażował się w rzemiosło artystyczne.

Dzieło programowe Stabrowskiego, cykl obrazów zatytułowany "Pochód burzy", stworzony w latach 1907-1910, zaginęło podczas rewolucji w Ałupce. W końcowym okresie pobytu w Rosji artysta intensyfikował swoje zainteresowania okultyzmem, teozofią i antropozofią, co znalazło odzwierciedlenie w jego malowanych fantastyczno-mistycznych kompozycjach. W latach 20. Stabrowski nie eksplorował nowych kierunków formalnych i tematycznych, pozostając przy konserwatywnym podejściu. Utworzone przez niego w 1922 r. ugrupowanie Sursum Corda współpracowało z Towarzystwem Zachęty Sztuk Pięknych, reprezentując nurt paseistyczny i epigoński w polskiej sztuce międzywojennej. Późniejsze prace Stabrowskiego oscylowały między mistycznymi motywami a mimetycznym oddaniem natury. Przeważającym tematem stały się pejzaże, których inspiracją były liczne podróże artysty po Polsce i za granicą.


Portret Laury Pytlińskiej (1922)


Lotosy w Parku w Palermo (1924)